Pfff daar stond ik dan altijd met een hoofd zo rood als een tomaat en een buik die aanvoelde alsof ik in de achtbaan zat.
En waarom? Geen idee.
Het idee dat collega’s naar me keken en iets van me vonden, denk ik. Dit terwijl ik van mezelf weet dat ik wel degelijk iets heb bij te dragen aan het onderwerp. Anders wordt het me ook niet gevraagd, toch? Wanneer ik dit wel eens met een collega of bekende besprak reageerden zij altijd verbaasd. “Jij, onzeker en vind jij het lastig om te spreken?”
Ja ik vind dit dus echt lastig. Fijn om te weten dat ik dat niet uitstraal, maar ik voel het wél.
Zoals wel vaker sprak ik Mayke, alle onderwerpen passeerden de revue en nu dus ook mijn onzekerheid. Mayke staat er erom bekend de koe bij horens te vatten en zo zat ik een week later op de stoel. Mayke is altijd professioneel en kan als geen ander geruststellen. En dat is fijn.
Of het geholpen heeft? Ja! Een week na de sessie zat ik in het MT en met gezonde spanning en wat blos op de wangen droeg ik bij aan het onderwerp wat op tafel lag.
En of ik trots ben op mezelf én op Mayke! Op naar de volgende stap…misschien wel een eigen theatertour, met wat extra hulp van Mayke. Dat dan weer wel.